20.02.2020 / İzmir / P.S.4

Sevgili Nilgün

Şimdi gece, gün bitti.

Bence ne olursa olsun gün kavramı sadece güneşin ışıklarının olduğu zamana ait.

Gece güne dâhil değil.

Gece zamana ait değil.

Ya da gece insana ait bir imgelem değil.

Orası gerçek görsel oyun alanı.

İnsanın inine giden bir yol…

Yol, geniş bir boşluk ve hisler taşıyor kalbimden

Üstelik ayak bileklerim de çok ince

Buz üstünde yürümek gibi yazmak bu vakit

Meğerki yazmak bu vakit

Gecelere düşmek!

Bu vakit İsa gelse evime

Kollarını açsa bana da Rio de Jenario da ki heykeliyle birlikte

Sonra gerilsek bir çarmıha ya da bir yalana

Bütün eksikliğimizle!

…

Gecenin bir vakti uyanıp bunları yazmak istedim sana. Uyuyamadım, çok döndüm yatağımda. Bir keresinde “Boynum katil mercanlarla kuşatılmış, güzüm uzak, kışım ağır, acım aşikâr açı; bir durak!” demiştin. Bu sözlerinde tekrardan uykuya dalmak istiyorum Nilgün. Bir kış boyu uyumak… Bir durak mümkün müdür?

Sevgilerimle

Mert Kişot