11.07.2020 / Didim / P.S.12
Sevgili Nilgün
Bu gece Ay’ın yansımasını izledim denizin gözlerinden
Duru ve sisliydi rüzgâr
Bir aynanın kendisinden başka her şeyi gösterdiği saatlerdi
Karaya ayak basmak, ölümün koynuna girmek gibiydi bir denizci için
Yine de giriyor denizci, çünkü akıntı böyle seslendi
…
Kayalıklar çok ayrılık görmüş
Bugün bir Denizkızı öyle söyledi, yürek taşının adını “özlemek” koymuş
Ölümün tam koynunda saklıyor çobanın şarkısını
Yaşam sürülerce büyüyor toprağın üzerinde
Ölüm ise tek ve hür
Ben bu mektubun neresindeyim?
Aynaların kendilerinden başka göstermediği dizeleri var
Sen şiirlerimin neresindesin?
Akıntı artık daha güçlü sürüklüyor şiirlerimi
Ellerimi, ellerine sürüklüyor
Bu mektubu da okyanusun en dibine
…
Olsun, karanlık korkutmuyor artık beni
Alıştım, çünkü karanlığın kendinden başka gösterdiği çok şey var Nilgün!
Sevgilerimle
Mert Kişot
