11.07.2020 / Didim / P.S.12
Sevgili Nilgün
Bu gece Ay’ın yansımasını izledim denizin gözlerinden
Duru ve sisliydi dalgalar
Bir aynanın kendisinden başka her şeyi gösterdiği saatlerdi
Karaya ayak basmak, ölümün koynuna girmek gibiydi bir denizci için
Yine de giriyor denizci, çünkü akıntı böyle seslendi
Kayalıklar çok ayrılık görmüş
Bugün bir Denizkızı öyle söyledi
Yürek taşının adını “özlemek” koymuş
Ölümün tam koynunda saklıyor çobanın şarkısını
Yaşam sürülerce büyüyor toprağın üzerinde
Ölüm ise tek ve hür
Ya ben bu mektupların neresindeyim Nilgün?
Aynaların kendilerinden başka hiçbir şeyi göstermediği saatlerdi
Akıntı kolayca sürükledi ellerimi, ellerine
Bu mektubu da okyanusun en dibine
…
Olsun, karanlık korkutmuyor beni.
Sevgilerimle
Mert Kişot
