21.08.2020 / Kütahya / P.S.14
Sevgili Nilgün
“Sen ne getirdin bana çocukluğundan?”
Hep karanlık hep ağırlık mı?
Hiç kaldırımlarda karşıya geçmedim ben
El yoktu, kediler yoktu
Sonra dönme-dolap birden durdu
Büyüşüm, öyle söylediler
Emir! Geriye-Dön!
Sahi, ben ne unuttum doğumumdan?
Hep dünya hep şiir miydi ellerim?
Hiç mi oyun yoktu?
…
Seni düşlerken hep ölümün kıyısında oturuyorum Nilgün
Cambaz aynaları kırıyor
Bin-bir kâğıt demek bu!
Bin-iki koldan akıyor kan
Tek bir ot var biçimsiz kıyısında
Ay ışığının yansıyan taslağında büyüyorum
Yetişiyorum cambaza, ellerim ayaklarıma damlıyor
Yılkı! Kalbimin kaç yıldır tek söylediği bu
Çünkü yürümek bile anlam istiyor artık
Anla diyor cambaz
Kayalıklar dövülürken sert dalgalarla
Anla!
“Çünkü denizinde düzeni vardır, yaşayanı içinde dönüştürür!”
Sevgilerimle
Mert Kişot
