08.12.2020 / İzmir / P.S.22

Sevgili Nilgün

Bekliyor gözlerim yas yağmurlarını

Yolculuk nereye?

Bir sonraki ben nereye taşıyacak toprakta yeni doğmuş köklerini?

Bir önceki seni geçiyorum, ilkini öpememiştim

Bir sonraki seni öpüyorum bu mektupla

Islaklığı dudaklarının, mürekkep kâğıtta kuruncaya zamanı

İşte o kadar!

Pencere hayali, yemyeşil ağaçlar gri gökyüzü ve kozalaklar

Hayali düşüyor ve sepeti topluyorum

Taşıyorum mesafe kadar, kadar yoruluyorum

Gözünde canlanan şu durumdan bir uzaklaş ve uzaktan bir bak

Ne kadar oradaysan, o kadar yanındayım!

…

Dünya hâlâ kötüye gidiyor Nilgün. Bizler kötüye alıştıkça çürüyenler haline gelişiyoruz. Herkes her şeyi biliyor. Bilmiyormuşum gibi, herkes bir şeyler anlatıyor onlara inanmamı istiyor. İnanıyormuşum gibi. Bu paralel zaman, doğum günü çocuğu gibi üfledi güneşi ve kesti başka boyutu tam alnından, bundan “An” denilen yok artık. Geçmiş ve gelecek denli, iki cevaplı bir soru haline büründü zaman. Bundan “Böyle düşüş görmemiştim ölgün ve kırık çakılmış kalmıştım / gelecek zamanlı düşler çatıyordum kapladığım şuncacık yerde; / bu ölçümsüz yeryüzünde…”

Sevgilerimle

Mert Kişot