01.02.2021 / İzmir / P.S.25

Sevgili Nilgün

Uzun süre oldu sana yazmayalı, daha doğrusu kendi kendime seninle konuşmayalı. Bilmiyorsun henüz, yağmurlar çok az yağdı bu kış ama yine de çocuklar büyümeye devam ediyor. Mahallemiz de bir hafta önce Dünya’ya bir bebek geldi. İsmini Devrim koydular. Dur hemen telaş yapma Nilgün, 80’ler geçti. Artık insanı umursayıp öldüren sistemler yok. Artık doğrudan isimlerimizi siliyorlar. Bak mesela muhtarın karısına “muhtarın karısı” diyoruz. Mahallede kimse onun ismini hatırlamıyor artık. Ve sanırsam yakında bizim muhtarın da ayağını kaydıracaklar, öyle konuşuluyor dedikodu kazanlarında. Onun da ismi silindi şimdiden ışıklı pavyon tabelalarından. Korkuyorum ki yakında hepimiz birer betimleme olacağız. Devrim hariç tabii, onun hâlâ vakti var.

Son zamanlarda şiirden ziyade hikâyeler ve oyunlar yazmak istiyordum Nilgün. Artık bana hikâyeler anlatmanı istiyordum. Ama bu mevsim buna izin vermiyor. Başımda da öne doğru bir ağırlık var yine. Sanki tonlarca uyuşturucu içmişim ve gözaltlarım mosmor, öylece yürüyorum yağmurda gibi. Şu an sana bunları yazarken sol kolumu yukarı da tutuyorum. Hemen aklına kan gelmesin. Sol elimde mahallemizin yazarının yazdığı bir oyun var. Bitirdi en sonunda ve bana getirdi oynamam için. Hayır, olmaz gibi cevaplar veremediğim için ezber yapmaya çalışıyorum. Bu arada oyunda ki karakterlerin hepsi mahalleden. Benim rolüm de Ben’i canlandırmak. Yine de böyle sahne perde seyirci falan düşününce insan heyecanlanmıyor değil… Bu yüzden kendimi ezberlemeye çalışıyorum. Ne de çabuk unutuyormuşum oysaki.

Bana ne kadar uzaksın bilmiyorum. Ki “uzak” ne demek bilmiyorum. Mesela iki satır arası uzak mı? İki kadeh? İki göz? İki söz? “Ses, bilmeyen için ne kadar uzak” demiştin. “Sonra buradan giderdim bir hiç için” demiştin. Hâlâ acıyor okuduğum dil, sol elim, fesleğenlerim.

Hâlâ yayılıyor odamın içine hüzün, kılcal damarlarımdan beni zehirleyerek…

Sevgilerimle

Mert Kişot